கூர்மாவதாரமும் விச்வ சப்தத்தினாலே அறியப்படுகிறது. கூர்ப ரூபதாரியான விச்வம்.
கூர்மமாக (ஆமையாக) அவதாரம் பண்ணி, மந்திர பர்வதத்தைத் தாங்கிப் பிடிக்கிறான். தேவாசுரர்கள் பார்க்கும்போது தேவாசுரர்கள் அவர்களின் கண்களுக்குத் தெரியவில்லை. பகவானே கடைவதாகத்தான் தெரிகிறது அவ்வளவு சிரமப்பட்டுக் கடைகிறானாம். வியர்வை கொட்டுகிறதாம் அவனுக்கு.
இந்த கட்சியை திருமங்கையாழ்வார் வியந்து பாடியிருக்கிறார். எதற்காக இந்தச் சிரமம்? ஏன் இப்படிக் கடைய வேண்டும்?
உலகத்திலே வேறு ஒருத்தருக்காக ஒரு காரியம் பண்ணுவதென்றால் அது ஒரு மாதிரி... ஆனால் அதையே தனக்காகப் பண்ணிக்கொள்வது என்றால் அதிலே ஒரு அவசரம் இருக்கும். மற்றவருக்காகப் பண்ணக் கூடியதை தனக்கொரு லாபம் இருந்தால் "இப்பவே பண்ணிடலாமே" என்பார்! அதைத்தான் செய்தான் பரமாத்மா!
பரமாத்மாவுக்கு என்ன லாபம்..?
தேவதைகள் அமுதுண்ண, அந்த அமுதில் வந்த பெண்ணமுதுண்டான் பரமாத்மா. தேவர்களுக்கு அமிர்தத்தைக் கொடுத்து விட்டு, அந்த அமிர்தத்துடன் வந்த மகாலக்ஷ்மியை, தான் அடைந்தான்.
லக்ஷ்மியை அடைவதற்கு பரமாத்மா பரிசிரமப்பட்டான் அந்த கூர்மாவதாரத்திலே. அவன் லக்ஷ்மியோடவே காட்சி தந்தான். அவ்வாறு ஸ்ரீயோடு (லக்ஷ்மியோடு) விளங்கும்படியான அவதாரமானவன் கூர்மரூபதாரி - அவன் யார் என்றால், அவனே விச்வம்.
"பேராயிரமும் திருவும் பிரியாத நாராயணன் அருள் பெற்ற நாம்"என்கிறார் சுவாமி தேசிகன். பரமாத்மாவானவன் ஆயிரம் திருநாமங்களையும் மகாலக்ஷ்மியையும் பிரியாதவன்.
விச்வத்துக்கு அந்தராத்மா அந்த வராஹப் பெருமாள் என்பது ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிகிறது. வராஹ அவதாரத்த்தை மட்டும் விச்வாத்மா என்று சொல்வது வழக்கம். எல்லார் செமத்தையும் உத்தேசித்து, பேசிய அவதாரம் இந்த அவதாரம். அதனாலே இது எல்லாவற்றைக் காட்டிலும் பெரியது. வெண்பா பாடுவதிலே வல்லவரான பொய்கையாழ்வார் "பிரான் உன் பெருமை பிறரார் அறிவார்" என்று பாடியிருக்கிறார்.
கூர்மமாக (ஆமையாக) அவதாரம் பண்ணி, மந்திர பர்வதத்தைத் தாங்கிப் பிடிக்கிறான். தேவாசுரர்கள் பார்க்கும்போது தேவாசுரர்கள் அவர்களின் கண்களுக்குத் தெரியவில்லை. பகவானே கடைவதாகத்தான் தெரிகிறது அவ்வளவு சிரமப்பட்டுக் கடைகிறானாம். வியர்வை கொட்டுகிறதாம் அவனுக்கு.
இந்த கட்சியை திருமங்கையாழ்வார் வியந்து பாடியிருக்கிறார். எதற்காக இந்தச் சிரமம்? ஏன் இப்படிக் கடைய வேண்டும்?
உலகத்திலே வேறு ஒருத்தருக்காக ஒரு காரியம் பண்ணுவதென்றால் அது ஒரு மாதிரி... ஆனால் அதையே தனக்காகப் பண்ணிக்கொள்வது என்றால் அதிலே ஒரு அவசரம் இருக்கும். மற்றவருக்காகப் பண்ணக் கூடியதை தனக்கொரு லாபம் இருந்தால் "இப்பவே பண்ணிடலாமே" என்பார்! அதைத்தான் செய்தான் பரமாத்மா!
பரமாத்மாவுக்கு என்ன லாபம்..?
தேவதைகள் அமுதுண்ண, அந்த அமுதில் வந்த பெண்ணமுதுண்டான் பரமாத்மா. தேவர்களுக்கு அமிர்தத்தைக் கொடுத்து விட்டு, அந்த அமிர்தத்துடன் வந்த மகாலக்ஷ்மியை, தான் அடைந்தான்.
லக்ஷ்மியை அடைவதற்கு பரமாத்மா பரிசிரமப்பட்டான் அந்த கூர்மாவதாரத்திலே. அவன் லக்ஷ்மியோடவே காட்சி தந்தான். அவ்வாறு ஸ்ரீயோடு (லக்ஷ்மியோடு) விளங்கும்படியான அவதாரமானவன் கூர்மரூபதாரி - அவன் யார் என்றால், அவனே விச்வம்.
"பேராயிரமும் திருவும் பிரியாத நாராயணன் அருள் பெற்ற நாம்"என்கிறார் சுவாமி தேசிகன். பரமாத்மாவானவன் ஆயிரம் திருநாமங்களையும் மகாலக்ஷ்மியையும் பிரியாதவன்.
விச்வத்துக்கு அந்தராத்மா அந்த வராஹப் பெருமாள் என்பது ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிகிறது. வராஹ அவதாரத்த்தை மட்டும் விச்வாத்மா என்று சொல்வது வழக்கம். எல்லார் செமத்தையும் உத்தேசித்து, பேசிய அவதாரம் இந்த அவதாரம். அதனாலே இது எல்லாவற்றைக் காட்டிலும் பெரியது. வெண்பா பாடுவதிலே வல்லவரான பொய்கையாழ்வார் "பிரான் உன் பெருமை பிறரார் அறிவார்" என்று பாடியிருக்கிறார்.
இந்த ஆழ்வாருக்கு என்ன கர்வம்! அவர் ஒருவர்தான் பகவானின் பெருமை உணர்ந்தவரா? இவ்வளவு கர்வமாய் அவர் பேசுவது பாவ்யமா என்றெல்லாம் கேட்கத் தோன்றும். கர்வப் பேச்சு பிறருக்கு உபதேசம் ஆகுமா என்று சந்தேகம் வரும். உன் பெருமையை யார் முழுதும் அறிவார் என்பதுதான் அதன் பொருள்.
ஸ்ரீ கூரத்தாழ்வானோ மகாலக்ஷ்மியிடம், "அம்மா உன் பெருமையை உன் வல்லபனான நாராயணன் கூட உணர மாட்டான். ஏன் நீயே உணர மாட்டாய்" என்று பாடுகிறார்.
உலகத்திலே திரிவிக்கிரம அவதாரம் தான் மிகப் பெரிது என்று நாம் நினைக்கிறோம். லோகமெல்லாம் அளந்து நின்றானே அந்த பிரும்மாண்ட ரூபத்தைத்தானே எல்லோரும் பெரிது என்று கொண்டாடுவோம். ஆனால் அந்த திரிவிக்கிரம அவதாரத்தை விடப் பெரியது வராஹ அவதாரம் என்பது யோசித்தால் புரியும். அதனால் தான் உன் பெருமையை யாரும் உணர முடியாது என்று அந்த அவதாரத்தைப் பாடுகிறார் ஆழ்வார்.
வராஹ அவதாரம் எப்படி மற்றவற்றைக் காட்டிலும் பெருமை வாய்ந்ததாகிறது.
எந்த உலகத்தை அளப்பதற்குப் பரமாத்மா திருவடியைத் தூக்கி வைத்தானோ அதே உலகமானது இந்த வராஹ அவதாரத்திலே பகவானின் மூக்கிலே ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. ஏதோ சிறு அழுக்கு போல் துளியூண்டு ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. உலகையே மூக்கின் மேலே தரிக்கிறான்.
அதனால் தான் ஆண்டாள் சொல்கிறாள்:
பாசிதூர்த்துக் கிடந்த
பார்மகட்குப் பண்டொருநாள்
மாசுடம்பில் நீர்வாரா மானமில்லாப் பன்றியாம்
தேகடைய தேவர் திருவரங்கச் செல்வனார்
பேசியிருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராவே
மானமில்லா பன்றியாம் ? அப்படி என்றால் என்ன?
வெட்கத்தை விட்டு, பகவான் நாராயணன் பன்றியாக அவதாரம் பண்ணினான் என்று வியாக்கியானம் (விளக்கம்) சொன்னார் ஒருத்தார். சொல்லலாமா அப்படி...?
மானமில்லா என்றால், 'அளவில்லாத' "எவ்வளவு பெருமையுடையது" என்று நிர்ணயிக்க முடியாத என்று அர்த்தம். அப்படிப்பட்ட மகாவராஹம் அது. தாமரை புஷ்பம் போன்ற அதன் திருநேத்திரங்களே (கண்களே) அது நாராயணன் ஸ்வரூபம் என்று கொள் சொல்லிக் காட்டிக் கொடுத்து விடுகின்றன. அந்த வராஹ அவதாரிதான் விச்வாத்மா - ஜகத்துக்கு எல்லாம் தலைவன்.
நான்கு வேதங்களையும் நான்கு தமிழ்ப் பிரபந்தங்ககாக மாற்றிக் கொடுத்த நம்மாழ்வார் திருவிருத்தம் என்கிற முதல் பிரபந்தத்தை முடிக்கிற சமயத்திலே வராஹ மூர்த்தியைத்தான் தியானம் பண்ணுகிறார். "அந்த வராஹ மூர்த்தியை விட்டால் நமக்கு வேறு கதி ஏது" என்கிறார்.
எப்படி எந்த வகையிலே உயர்ந்த்தது இந்த அவதாரம்?
விஷ்ணு சஹஸ்ர நாமத்திலே பிற்பகுதியில் "மகா வராஹோ கோவிந்த" என்று வருகிறது.
அதையே தான் சஹஸ்ர நாமத்தின் ஆரம்பத்தில் வரும் விச்வ சப்தமும் சொல்கிறது.
ஹிரண்யாசுரனை சம்ஹாரம் பண்ணிய பரமாத்மா, பூமி பிராட்டியை எடுத்துக் கொண்டு மேலே வருகிறான்; கண்களை உருட்டுகிறான். சப்தித்துக் கொண்டு வருகிறான். பூமி பிராட்டி அந்த நேரத்திலே அழுது கொண்டிருக்கிறாள்.
ஸ்ரீ கூரத்தாழ்வானோ மகாலக்ஷ்மியிடம், "அம்மா உன் பெருமையை உன் வல்லபனான நாராயணன் கூட உணர மாட்டான். ஏன் நீயே உணர மாட்டாய்" என்று பாடுகிறார்.
உலகத்திலே திரிவிக்கிரம அவதாரம் தான் மிகப் பெரிது என்று நாம் நினைக்கிறோம். லோகமெல்லாம் அளந்து நின்றானே அந்த பிரும்மாண்ட ரூபத்தைத்தானே எல்லோரும் பெரிது என்று கொண்டாடுவோம். ஆனால் அந்த திரிவிக்கிரம அவதாரத்தை விடப் பெரியது வராஹ அவதாரம் என்பது யோசித்தால் புரியும். அதனால் தான் உன் பெருமையை யாரும் உணர முடியாது என்று அந்த அவதாரத்தைப் பாடுகிறார் ஆழ்வார்.
வராஹ அவதாரம் எப்படி மற்றவற்றைக் காட்டிலும் பெருமை வாய்ந்ததாகிறது.
எந்த உலகத்தை அளப்பதற்குப் பரமாத்மா திருவடியைத் தூக்கி வைத்தானோ அதே உலகமானது இந்த வராஹ அவதாரத்திலே பகவானின் மூக்கிலே ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. ஏதோ சிறு அழுக்கு போல் துளியூண்டு ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. உலகையே மூக்கின் மேலே தரிக்கிறான்.
அதனால் தான் ஆண்டாள் சொல்கிறாள்:
பாசிதூர்த்துக் கிடந்த
பார்மகட்குப் பண்டொருநாள்
மாசுடம்பில் நீர்வாரா மானமில்லாப் பன்றியாம்
தேகடைய தேவர் திருவரங்கச் செல்வனார்
பேசியிருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராவே
மானமில்லா பன்றியாம் ? அப்படி என்றால் என்ன?
வெட்கத்தை விட்டு, பகவான் நாராயணன் பன்றியாக அவதாரம் பண்ணினான் என்று வியாக்கியானம் (விளக்கம்) சொன்னார் ஒருத்தார். சொல்லலாமா அப்படி...?
மானமில்லா என்றால், 'அளவில்லாத' "எவ்வளவு பெருமையுடையது" என்று நிர்ணயிக்க முடியாத என்று அர்த்தம். அப்படிப்பட்ட மகாவராஹம் அது. தாமரை புஷ்பம் போன்ற அதன் திருநேத்திரங்களே (கண்களே) அது நாராயணன் ஸ்வரூபம் என்று கொள் சொல்லிக் காட்டிக் கொடுத்து விடுகின்றன. அந்த வராஹ அவதாரிதான் விச்வாத்மா - ஜகத்துக்கு எல்லாம் தலைவன்.
நான்கு வேதங்களையும் நான்கு தமிழ்ப் பிரபந்தங்ககாக மாற்றிக் கொடுத்த நம்மாழ்வார் திருவிருத்தம் என்கிற முதல் பிரபந்தத்தை முடிக்கிற சமயத்திலே வராஹ மூர்த்தியைத்தான் தியானம் பண்ணுகிறார். "அந்த வராஹ மூர்த்தியை விட்டால் நமக்கு வேறு கதி ஏது" என்கிறார்.
எப்படி எந்த வகையிலே உயர்ந்த்தது இந்த அவதாரம்?
விஷ்ணு சஹஸ்ர நாமத்திலே பிற்பகுதியில் "மகா வராஹோ கோவிந்த" என்று வருகிறது.
அதையே தான் சஹஸ்ர நாமத்தின் ஆரம்பத்தில் வரும் விச்வ சப்தமும் சொல்கிறது.
ஹிரண்யாசுரனை சம்ஹாரம் பண்ணிய பரமாத்மா, பூமி பிராட்டியை எடுத்துக் கொண்டு மேலே வருகிறான்; கண்களை உருட்டுகிறான். சப்தித்துக் கொண்டு வருகிறான். பூமி பிராட்டி அந்த நேரத்திலே அழுது கொண்டிருக்கிறாள்.
பகவானுக்கு ஒரே வருத்தம்! காப்பாற்றுகிற நேரத்திலே அவள் அழுது கொண்டிருக்கிறாளே! உலகில் யாராவது கிணற்றில், பள்ளத்தில் விழுந்தவர்களைத் தூக்கிவிட்டால் அழுவார்களா? தூக்கிவிட்டவர்களைக் கொண்டாடி மகிழ்வதல்லவா வழக்கம். பிராட்டி இப்படி ஏன் அழுகிறாள்..?
நீ சந்தோஷப்பட வேண்டிய நேரத்திலே, இப்படி அழலாமா? என்று கேட்கிறார் பகவான்.
அதற்கு பிராட்டி கேட்கிறாள்:
நான் கூக்குரலிட்டு அழுதபோது ஓடோடி வந்து ரட்சித்தீர்கள். நான் உங்கள் பார்யை, சிஷ்யை, பத்னி என்பதால் வந்தீர்கள். இந்த பூமியில் இருக்கிற ஜீவன்கள் கூப்பிட்டால், வருவீர்களா? என்னை ரட்சித்த மாதிரி இவர்களை ரக்ஷிப்பீர்களா? என்று கேட்டாள்.
எத்தனை வித ரூபங்களில் பகவான் வந்தாலும், அவன் பேசுகிற பேச்சிலே மாற்றம் கிடையாது. பூமி பிராட்டிக்குப் பதில் சொன்னான்:
"ஒருத்தனுக்கு மனம் தெளிவாக, அலைபாயாமல், விகாரமில்லாமல் இருக்கிற போதே - சின்ன வயதிலேயே, மனத்தில் காமம் புகாத நிலையிலே, இந்திரியங்கள் சரியாக இயங்கும் நிலையிலே, என்னுடைய விச்வரூபத்தை எவன் உணர்கிறானோ, என் திருவடியிலே எவன் ஒரு புஷ்பத்தைப் போட்டு அர்ச்சனை பண்ணுகிறானோ, எவன் என் திருநாமத்தை வாய்விட்டு உரக்கச் சொல்கிறானோ, என் திருவடியிலே எவன் ஆத்ம சமர்ப்பணம் பண்ணுகிறானோ, அவன் அழைக்கும் போது நான் ஓடோடி வருவேன்".
அந்திம காலம் என்பது மனிதர்களுக்கு எப்படி இருக்கும். கல் கட்டை மாதிரி விழுந்து கிடக்கும் நிலை வந்து விடும். அப்போது சரணாகதி பண்ண முடியுமா? சுற்றம் அவனைச் சூழ உட்கார்ந்து "சொல்லு, சொல்லு, நீ பெருள் வைத்திருக்கிறாயா? சொல்லு" என்று கேட்டுத் துளைக்கும்.அவன் இதற்குப் பதில் சொல்வானா? இல்லை நாராயணா என்று பகவான் நாமத்தைச் சொல்லுவானா? இத்தனை நாள் ஓடி உழைத்துப் பொருள் தேடியும் அதை எங்கே வைத்தோம் என்று அவனுக்கு நினைவு வரவில்லையே... அந்தச் சமயத்திலே பகவான் திருப்பெயரை அவன் எப்படிச் சொல்வான்?
ஆகையினாலே தான், அதற்கு முன்பே மனத்திலே எம்பெருமானை பிரதிஷ்டை பண்ணி, அவன் திருவடியிலே பக்தியாகிற புஷ்பத்தை இட்டு வணங்க வேண்டும். ஏனென்றால் அந்திம காலம் என்பது எல்லோருக்கும் கட்டாயம் உண்டு. அது நமது கட்டுப் பாட்டிலே இல்லை.
ஒருவர் தம் மனைவியிடம் குடிக்க தீர்த்தம் கேட்டார். அவள் கொண்டு தருவதற்குள் காலமாகி விட்டார். சடங்குகள் எல்லாம் நடந்து அவரை எடுத்துச் செல்ல சித்தமானபோது திடீரென்று உயிர் திரும்பியது போல் கண்விழித்து நான் எங்கே இருக்கேன்? இங்கே என்ன நடக்கிறது? என்று கேட்டார்.
எனவே உயிர் போவதும் வருவதும் நம் கட்டுக்குள் இல்லை என்பதாகிறது.
அதனால் தான், இளமையிலேயே பகவான் நாமாவைச் சொல்ல வேண்டும் என்கிறான்.
என் திருவடியில் ஆத்மா சமர்ப்பணம் பண்ணினவனைக் கைவிடேன் என்கிறான். அவ்வாறு செய்பவன் என் பக்தன். அவனை ஒருநாளும் நான் கைவிடேன். நானே வந்து அவனை உத்தம கதிக்கு அழைத்துப் போவேன் என்கிறான்.
எம்பெருமானின் அப்படிப்பட்ட வாக்கு இந்த வராஹ அவதாரத்திலே வெளிப்பட்டதினாலே அது பெருமையும், சிறப்பும் மிக்க அவதாரம். அந்த வாக்கை பூமி பிராட்டி மூன்று முடிச்சுகளாக முடிந்து வைத்துக் கொண்டாளாம். புஷ்பம் அர்ச்சித்தல், ஆத்மா சமர்ப்பணம், திருநாமம் சொல்லுதல் என்ற மூன்றுக்கும் மூன்று முடிச்சு.
பகவானின் இந்த மூன்று கட்டளைகளைத்தான் அவள் (பூமி பிராட்டி) தன்னுடைய ஆண்டாள் அவதாரத்திலே நடத்திக் காட்டினாள்.
தொடரும்...
ஆகையினாலே தான், அதற்கு முன்பே மனத்திலே எம்பெருமானை பிரதிஷ்டை பண்ணி, அவன் திருவடியிலே பக்தியாகிற புஷ்பத்தை இட்டு வணங்க வேண்டும். ஏனென்றால் அந்திம காலம் என்பது எல்லோருக்கும் கட்டாயம் உண்டு. அது நமது கட்டுப் பாட்டிலே இல்லை.
ஒருவர் தம் மனைவியிடம் குடிக்க தீர்த்தம் கேட்டார். அவள் கொண்டு தருவதற்குள் காலமாகி விட்டார். சடங்குகள் எல்லாம் நடந்து அவரை எடுத்துச் செல்ல சித்தமானபோது திடீரென்று உயிர் திரும்பியது போல் கண்விழித்து நான் எங்கே இருக்கேன்? இங்கே என்ன நடக்கிறது? என்று கேட்டார்.
எனவே உயிர் போவதும் வருவதும் நம் கட்டுக்குள் இல்லை என்பதாகிறது.
அதனால் தான், இளமையிலேயே பகவான் நாமாவைச் சொல்ல வேண்டும் என்கிறான்.
என் திருவடியில் ஆத்மா சமர்ப்பணம் பண்ணினவனைக் கைவிடேன் என்கிறான். அவ்வாறு செய்பவன் என் பக்தன். அவனை ஒருநாளும் நான் கைவிடேன். நானே வந்து அவனை உத்தம கதிக்கு அழைத்துப் போவேன் என்கிறான்.
எம்பெருமானின் அப்படிப்பட்ட வாக்கு இந்த வராஹ அவதாரத்திலே வெளிப்பட்டதினாலே அது பெருமையும், சிறப்பும் மிக்க அவதாரம். அந்த வாக்கை பூமி பிராட்டி மூன்று முடிச்சுகளாக முடிந்து வைத்துக் கொண்டாளாம். புஷ்பம் அர்ச்சித்தல், ஆத்மா சமர்ப்பணம், திருநாமம் சொல்லுதல் என்ற மூன்றுக்கும் மூன்று முடிச்சு.
பகவானின் இந்த மூன்று கட்டளைகளைத்தான் அவள் (பூமி பிராட்டி) தன்னுடைய ஆண்டாள் அவதாரத்திலே நடத்திக் காட்டினாள்.
தொடரும்...
