PART-1, Chapter-16

குறையொன்றுமில்லை (முதல் பாகம்)

அத்தியாயம் 16

பொறுமையே உருவானவர் பூமிபிராட்டி.  நாம் எவ்வளவுதான் தப்பு பண்ணினாலும் அதை பகவானிடத்திலே சொல்ல மாட்டாளாம்!  நாம் ஒரு துளி நல்லது செய்தால் கூட அதைப் பெரிசுபடுத்தி அவனிடத்திலே சொல்வாளாம்!  அவ்வளவு காருண்யம் நம்மிடத்திலே அவளுக்கு.
எம்பெருமான் அந்த பூமாதாவைத் திரும்பி பார்த்தான்.  "இந்த மகாலட்சுமி சொன்னதை எல்லாம் நீயும் கேட்டாய். இப்போது நீ போய் கீதைசாரத்தை எடுத்துச் சொல்லி, உலகத்திலே உள்ளவர்களைத் திருத்துவாயா?" என்று கேட்டான்.
"அதற்குத்தானே காத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறேன் சுவாமி" என்றாளாம் பூமாதா!
மகாலட்சுமி முடியாது என்று சொன்ன பொறுப்பை பூமாத உடனே ஏற்றுக்கொண்டு விட்டாள் .
"நீங்கள் என்னைப் போகச் சொல்வீர்கள் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கேன்" என்று முந்தானையிலே போட்ட முடிச்சோடு சொல்கிறாளாம்!.
எப்போது போட்ட முடிச்சு அது?  வராஹ அவதாரத்திலே வராஹத்தின் மூக்கின் மேலே உட்கார்ந்திருந்தபோது, பகவான் சொன்ன மூன்று கட்டளைகளுக்காகப் போட்ட மூன்று முடிச்சுகள்...

• அவன் திருவடியிலே புஷ்பத்தை இட்டு அர்ச்சனை செய்ய வேண்டும்.

• அவன் திருநாமத்தை உரக்கச் சொல்ல வேண்டும்.

• அவன் திருவடியிலே ஆத்ம சமர்ப்பணம் பண்ண வேண்டும்.

என்ற மூன்று கட்டளைகளுக்காகப் போட்ட மூன்று முடிச்சுகள்.
"இப்போதே நீங்கள் போகச் சொன்னாலும் சித்தமாயிருக்கிறேன்" என்றால் பூமாதேவி.
எங்கே போவாய்? யாரிடம் பிறப்பாய்? என்றான் பகவான்.
"உங்களுடைய அனுக்கிரஹம் உதவும்" என்று புறப்பட்டு விட்டாள் தேவி.   விஷ்ணுசித்தரின் மகளாய் வந்து அவதரித்தாள்.  நம் திராவிட தேசத்துக்கே அந்த அவதாரம் பெருமை சேர்த்தது.
கல்பத்தின் ஆதியிலே கேட்ட வராஹ மூர்த்தியினுடைய வாக்கைத் தானே எடுத்துக் காட்ட வேண்டும் என்பதற்காக துளசி கானகத்திலே அவதரித்தாள் பூதேவி.   பிறக்கும்போதே மேன்மையுடையவளாய், சுவாசனையுடன் ஆவிர்பவித்தாள்.  இரு மாலை கட்டினாள் - ஒரு மாலை பாமாலை; ஒரு மாலை பூமாலை. ஒன்றை பாடிச் சமர்பித்தாள்,  மற்றதைச் சூடிச் சமர்ப்பித்தாள்.  சூடிக் கொடுத்த நாச்சியார் என்று பெயர் பெற்றாள்.
திருப்பாவை முப்பது பாசுரங்கள் பாடினாள் ஆண்டாள்.  
அவற்றில் முதல் பத்து, "அவன் திருநாமத்தைச் சொல்லு" என்று உணர்த்துகின்றன. இரண்டாவது பத்து, "உயர்ந்ததான அவன் திருவடியை அர்ச்சனை பண்ணிப்பாரு" என்கிற பாசுரங்கள்.  
மூன்றாவது பத்தோ "அவன் திருவடியிலே ஆத்ம  சமர்ப்பணம் பண்ணு" என்று சொல்கின்றன.  ஆக வராஹ மூர்த்தியினிடத்திலே அன்று கேட்ட மூன்று விஷயங்களை முப்பது பாசுரங்களாய்ப் பாடி, ஆண்டாள் அவதாரத்திலே எடுத்துக் காட்டினாள்.
திருப்பாவை என்பது ஒரு நூல் மட்டுமல்ல.  அது ஒரு யாகம்.  ஆண்டாள் பண்ணிய வேள்வி அது.  வராஹ மூர்த்தியினிடத்த்திலே பெற்ற உபதேசத்தைக் கொண்டு தனுர் (மார்கழி) மாசத்திலே ஒரு வேள்வி வளர்க்கிறாள்.
வேள்வி செய்வதற்கு கபாலம் என்றொரு பாத்திர சாதனம் உண்டு.  அதிலே புரோடாசத்தை வைத்து நெய்யைத் தடவி சமர்ப்பிப்பார்கள். ஆண்டாள் பண்ணிய திருப்பாவையின் மூன்று பத்தும் மூன்று கபால சாதனங்கள் என்றே சொல்லலாம்.  ஆசாரிய அனுக்கிரஹம் என்கிற நெய்யினால் தடவி அதைச் சமர்ப்பிக்கிறாள்.
வேள்வி பண்ணும்போது ஒவ்வொரு கபாலத்தைச் சமர்ப்பிக்கும் போதும் திரிவிக்கிரமாவதாரனான எம்பெருமானை ஸ்தோத்திரம் பண்ணிச் சமர்ப்பிப்பது மரபு.
திருப்பாவையின் மூன்று பத்தும் மூன்று கபாலங்கள் என்றேன், இல்லையா?  ஒவ்வொரு கபாலத்தின் தொடக்கத்திலும் திரிவிக்கிரமனைத் துதிக்கிறாள் ஆண்டாள் என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும்.
"ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன்" என்று முதல் பத்திலே திரிவிக்கிரமனை நினைக்கிறாள்.
"அம்பர  மூடறுத்து ஓங்கி உலகளந்த" என்று அடுத்த பதினொன்று முதல் இருபது வரையிலான பாசுரத்துக்குள்ளே இரண்டாவது முறையாக திரிவிக்கிரம அவதாரத்தைப் பாடுகிறாள்.
"அன்று இவ்வுலகம் அளந்தாய் அடி போற்றி" என்று மறுபடியும், இருபத்தொன்று முதல் முப்பது வரையிலான பாசுரங்களுக்குள்ளே மறுபடியும் திரிவிக்கிரமன் திருவடிகளைப் போற்றுகிறாள்.
ஆகையினாலே, திருப்பாவை ஒரு வேள்வி போன்றது. ஆண்டாள் நமக்கு கீதையின் வழியைக் காட்டி, "நாமம் ஆயிரம் ஏத்த நின்ற நாராயணா" என்று ஆச்ரயித்து, அவனையே திருக்கல்யாணமும் பண்ணிக் கொண்டாள்.
ஆண்டாள் அழைத்தாள் என்று வந்து குதித்த பெருமாள், ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரிலே மடிந்த திருவடியோடு காட்சி தருகிறான்!
பெரியாழ்வாரோ கன்னிகாதானம் செய்து கொடுத்துவிட்டு அழுகிறார்!  "ஒரு பெண்ணைப் பெற்றேன், அவளைச் செங்கண்மால் கொண்டு போனான், நான் என்ன பண்ணுவேன்" என்று அவருக்கு வேதனை.
ஆனால் ஆண்டாள் சேர வேண்டிய இடத்தில் சேர்ந்தாள்.  அப்படிச் சேர்ந்ததில் நமக்கெல்லாம் ஒரு வழிகாட்டல் இருக்கிறது.
வராஹமூர்த்தி சொன்னதை அனுசரித்து அவள் அவனை அடைந்ததுபோல நாமும் அவனை அடையலாம்.
"அவன் நமக்குப் பதி...நாம் அவனுக்கு பத்னி" என்ற பாவத்துடன் உத்தமமான சரணாகதி மார்க்கத்தை கடைப் பிடித்தோமானால், நாமும் அவனை அடையலாம்.
சரணாகதி மார்க்கத்துக்கு மூலமானவன் மகா வராஹ மூர்த்தி, மாஹ வராஹ: விச்வாத்மா!
இந்த வராஹ அவதாரத்திலே பகவானுடைய பூரணத்துவம் பேசப்படுகிறது;  சரணாகதி மார்க்கமும் பக்தி மார்க்கமும் உணர்த்தப்படுகின்றன.  அவற்றுக்கெல்லாம் மேலாக மிக உயர்ந்ததான யக்ஞ ப்  பிரகடனங்களை எல்லாம் இந்த அவதாரத்திலே காட்டி நின்றான் பகவான்.  அதனால் தான் இந்த அவதாரத்தை "விச்வாத்மா" என்றழைத்தது.
எத்தனை யக்ஞங்கள் உண்டோ அத்தனையையும் தன திருமேனியில் காட்டினான் வராஹ அவதாரத்தின்போது. நான்கு வேதங்களும் நான்கு கால்களாக அவன் நின்றான்.  எனவே வேதத்தின் பெருமையை இந்த அவதாரத்திலே காட்டியது போல வேறு எந்த அவதாரத்திலேயும் காட்டவில்லை.

அழியாத பிரமாணம் கொண்டது வேதம்.  "ஓலைபடா கிளவி" என்று சொல்லப்படுவது, ஓலையிலே எழுதிவைத்துப் பாதுகாக்க முடியாதது.  உச்சரித்துத்தான் சொல்லித் தர வேண்டும்; கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.
ராஜமுந்திரியிலே ஜகன்நாத கனபாடிகள் என்பவர் ஒரு மாணவனுக்கு வேதம் சொல்லித் தர வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் அவருக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்திலே "த்ஸு" என்கிற ஒழி நிறைய வர, அதை அவனால் திருப்பி சொல்ல முடியவில்லை  மாணவனை வீட்டுக்கு அனுப்பி விட்டார் ஒருநாள் வீதியிலே மாணவன் சைக்கிளைத் தள்ளியபடி வந்தான்.  பார்த்தார் கனபாடிகள்.
"சைக்கிள் டயரிலிருந்து காற்றைப்  பிடுங்கு" என்றார்.
"எதுக்கு" என்று விழித்தான்.
"நீ எடுத்துவிடேன் சொல்றேன்" என்றார்.
அப்படியே அவன் காற்றைப் பிடுங்கவும் "த்ஸு" "த்ஸு" என்ற ஒலியோடு அது வெளியேறியது.
"இப்படித்தான் உச்சரிக்கணும்" என்று அந்த ஒலியையே உதாரணமாகச் சொன்னார் கனபாடிகள்.
"குருவே" என்று விழுந்து சேவித்தான் மாணவன்.
"எதற்கு என்னைச் சேவிக்கிறாய்?  சைக்கிளைத்தான் நீ விழுந்து சேவிக்கணும்" என்றாராம் குரு.
வேத உச்சாரணம் எத்தனை கஷ்டமானது என்று உணர்த்த இந்தக் கதை.
வேதங்களிலே நான்கு வகை உண்டு என்பது தெரிந்திருக்கும்.  அதே போல் வேதத்துக்கான குணங்களும் நான்கு.
நித்யத்வம்.  எப்பொழுதும் இருக்கக்கூடியது, அழிவே இல்லாதது.  இயற்கையாகவே நித்யமானதாய், காலவெள்ளோட்டத்தினாலே பாதிப்பு இல்லாமல் நித்தியமாய் இருக்கும் குணம்.
அதற்குத்தான் எழுத்து வடிவு இல்லையே?  கம்பன், காளிதாசன் காவியம் போல் நூல் வடிவாய் இல்லையே என்றால்....பகவானின் மூச்சக் காற்றாய் இருப்பதே அதற்கு நித்தியத்துவம் தருகிறது.  அதற்கும் மேலே என்ன நித்யத்வம் வேண்டும்.
சப்த ப்ரம்மமாய்ப் பரமாத்மாவை - வேதத்தைப் பார்த்தார்கள் ரிஷிகள்.

இரண்டாவது குணம் அபௌருஷேயத்வம்.  வித்யாரண்யா சுவாமி எழுதுகிறார், வேதம் என்றால் என்ன?அத்துடன் சம்பந்தப்பட்டவர் யார்? அதன் பயன் என்ன? என்று கேட்கிறார்.

இஷ்ட பிராப்தி; அநிஷ்ட நிவிருத்தி என்பார்கள்.  நம் உடல் ஆரோக்கியமாய் இருப்பதே இஷ்டம்.  பிராப்தி என்பது அப்படி அது அமையப் பெற்ற வரம்.  அநிஷ்டம் என்றால் உடலுக்குள் இருக்கும் வியாதி.
வைத்தியர் மருந்து கொடுத்தால் வியாதி போய்விடுகிறது.  அப்புறம் தளர்ச்சி வருகிறது. தளர்ச்சியைப் போக்க வேறு மருந்து தருகிறார். இப்படி சரீரத்துக்கு மருத்துவ சிகிச்சை பண்ணுகிறோம்.  எப்படி மருந்து உற்பத்தி நாள் முடிவு நாளோடு காட்சி அளிக்கிறதோ, அப்படி சரீரத்துக்குக் கூட இரண்டும் எழுதியிருக்கிறது.  ஆனால், முடிவு நாள் கண்ணுக்குத் தெரியாததாலே சௌக்யமாக நிம்மதியாக இருக்கிறோம். சரீரமும் மருந்தும் அழியக்கூடியவை.  ஆனால் ஆத்ம ரோகத்துக்கு நிவர்த்தியான வேத மருந்து அழிவற்ற வஸ்து.  அது பிறப்பு, இறப்பு இல்லாத நிலையை அடைவதற்கான மருந்தைச் சொல்கிறது. 
ஆனால், பரமாத்மாவே கூட இயற்றாதது அந்த வேதம்  எந்தவொரு புருஷனாலும் இயற்றப்படாதது: அபௌருஷேயத்வம்.

மூன்றாவது குணம்: அவிச்சின்னபரம் பராகதத்வம் - அதாவது ஒருவர் சொல்லி, இன்னொருவர் கேட்டு வழி வழியே வந்து கொண்டிருக்கும் குணம்.  சிரமப்பட்டு சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது:  கற்றுக் கொள்ளவும் சிரமப்படவேண்டும்.

நான்காவது குணம்: அனந்தத்துவம்.  வேதம் மொத்தத்தையும் யாரும் கற்றுக் கொண்டு விட முடியாது.  வேதங்கள் அனந்தம்!

பரத்வாஜ மகரிஷி மிக இளமையிலேயே வேதம் கற்க ஆரம்பித்தார்.   96 வயது  ஆகிவிட்டது. ஆனால் முழுக்கக் கற்றுக் கொண்டு முடிந்தபாடில்லை.  எனவே, இந்திரனை நோக்கி தவமிருந்தார்.  அவன் அவர் முன் தோன்றி, "என்ன வேண்டும்?"  என்று கேட்டான்  "இன்னும் நூறு வயது வரை வாழ ஆயுள் வேண்டும்" என்றார்.  இந்திரனும் வரமளித்துப் போனான். அந்த ஆயுளும் 96   முடிந்தது.  ஆனாலும் வேதத்தை முழுதும் கற்க முடியவில்லை, பரத்வாஜரால்.   மறுபடியும் தபஸ், மறுபடியும் வரம் என்று மூன்று நூறு வருடங்கள் கடந்தன. நான்காவது முறை அவர் மீண்டும் வரம் கேட்டு விடுவாரே என்று அஞ்சி, இந்திரன் அவர் தவத்தைத் தொடங்கும் முன்பே பிரத்யட்சமாகி விட்டான்!  

"உமக்கு நான்காவது ஆயுளைக் கொடுத்தால் அதைக் கொண்டு என்ன செய்வதாக இருக்கிறீர்?" என்று கேட்டான் இந்திரன்.  

"என்ன கேட்கிறாய் இந்திரா நீ!  பிரம்மசர்யம் அனுஷ்டித்து வேதம் பயில்வதைத் தவிர வேறு காரியம் எனக்கு இல்லை" என்றார்.

உடனே இந்திரன் பூ: புவ: சுவ: என்று மூன்று மந்திரங்களினாலே மூன்று பர்வதங்களை (மலைகளை) உண்டாக்கினான்.

"இதோ தெரிகின்ற மூன்று மலைகளும் வேதங்கள்" என்றான் பரத்வாஜரை நோக்கி.

பரத்வாஜருக்கு ஒரே  சந்தோஷம். தம் மூன்று பிறவிகளில் மூன்று மலைகளான வேதங்களைக் கற்று விட்டதாக நினைத்து, "இந்திரா, இது மொத்தமும் எனக்கு வந்து விட்டதா...?" என்றார்.

"உமக்கு வந்ததை காட்டட்டுமா? என்றான் இந்திரன்.  "ஒவ்வொரு மலையிலிருந்தும் ஒரு பிடி மண்ணை எடுத்துப் போட்டு, "300 வருஷ காலத்திலே அத்யயனம் பண்ணினது இந்த மூன்று கைப் பிடி.  இன்னும் எத்தனை நூறு வயசு எடுத்தால் இந்த மூன்று மலைகளையும் உம்மாலே கரைக்க முடியும்" என்றான்.

நடுங்கிப் போய் விட்டார் பரத்வாஜர்! 

"கற்றது கைமண் அளவு" என்ற வசனம் இப்படி வேதத்தைக் குறித்துச் சொன்ன கதையினாலே வந்ததுதான்!

ஆக அனந்தத்துவம் - முடிவில்லாத தன்மை என்பது வேதத்தின் இன்னொரு குணம்.

இப்படி நான்கு குணமுடைய நால்வேதங்களை நான்கு கால்களாகக் கொண்டு வராஹமூர்த்தி நிற்கிறான் என்றால் நாம் அவனைக் குறித்து என்ன சொல்ல முடியும்?  அதைச் சொல்லிவிட்டால் பரம சந்தோஷம் அடைவான் வராஹமூர்த்தி.

தொடரும்...